Mannengriep

Mannengriep, een enigma in de wereld van ziektes. Vaak zo onschuldig en toch als je het mannen vraagt, het ergste wat er bestaat. Bevallingen van vrouwen zijn een eitje en absoluut niet te vergelijken met de horror van een mannen griep.

Voorjaar 2014 ontwrichte ik mijn knie. Binnen luttele seconden zwol het gewricht op tot het formaat ballon. Ik kon geen stap meer voor of achteruit. Gelukkig was ik vanwege een been amputatie in bezit van een rolstoel dus niet helemaal onthand.

Dochter belde na een kort mopperend facebook berichtje als eerste en riep meteen "Ik kom je redden mam, ik ben wel een beetje aan het kuchen maar dat maakt niet uit". Vriendlief belde als tweede met een "Komt in orde mop, ik zorg wel een paar daagjes voor je, ik spring dadelijk in de auto".

Zo arriveerden laat die ochtend de hulptroepen in Huize Plukvink. Nog voor ze goed en wel hun jassen

aan de kapstok hadden gehangen en de eerste kop thee en koffie was gezet, viel dochter al ten prooi aan de griep, hoestend en proestend lag ze met een koortsig hoofd op de bank, niet veel later vergezeld door de man op de andere bank die met een schuldige blik en waterige oogjes naar me keek.

En ik, in plaats van hulp te krijgen was hulp aan het geven. Reed met sapjes en verkoelende washandjes af en aan. Zorgde voor eten en wat afleiding in de misère. Na 3 dagen was dochterlief genoeg opgeknapt om de reis van ruim 1.30 uur richting huis weer te aanvaarden. Maar de man bleef zeker 10 dagen kreunend en steunend op de bank liggen voor hij weer in het autootje richting huis stapte. Want die mannengriep hakt er behoorlijk in. Zint eer ge hulptroepen aanvaard, voor je het weet heb je het drukker dan ooit. De knie is weer in orde gekomen...:-))