Mannengriep

Mannengriep, een enigma in de wereld van ziektes. Vaak zo onschuldig en toch als je het mannen vraagt, het ergste wat er bestaat. Bevallingen van vrouwen zijn een eitje en absoluut niet te vergelijken met de horror van een mannen griep.

Voorjaar 2014 ontwrichte ik mijn knie. Binnen luttele seconden zwol het gewricht op tot het formaat ballon. Ik kon geen stap meer voor of achteruit. Gelukkig was ik vanwege een been amputatie in bezit van een rolstoel dus niet helemaal onthand.

Dochter belde na een kort mopperend facebook berichtje als eerste en riep meteen "Ik kom je redden mam, ik ben wel een beetje aan het kuchen maar dat maakt niet uit". Vriendlief belde als tweede met een "Komt in orde mop, ik zorg wel een paar daagjes voor je, ik spring dadelijk in de auto".

Zo arriveerden laat die ochtend de hulptroepen in Huize Plukvink. Nog voor ze goed en wel hun jassen

aan de kapstok hadden gehangen en de eerste kop thee en koffie was gezet, viel dochter al ten prooi aan de griep, hoestend en proestend lag ze met een koortsig hoofd op de bank, niet veel later vergezeld door de man op de andere bank die met een schuldige blik en waterige oogjes naar me keek.

En ik, in plaats van hulp te krijgen was hulp aan het geven. Reed met sapjes en verkoelende washandjes af en aan. Zorgde voor eten en wat afleiding in de misère. Na 3 dagen was dochterlief genoeg opgeknapt om de reis van ruim 1.30 uur richting huis weer te aanvaarden. Maar de man bleef zeker 10 dagen kreunend en steunend op de bank liggen voor hij weer in het autootje richting huis stapte. Want die mannengriep hakt er behoorlijk in. Zint eer ge hulptroepen aanvaard, voor je het weet heb je het drukker dan ooit. De knie is weer in orde gekomen...:-)) 

 

Een scheet op een plankje

Jarenlang gaf mijn vader hetzelfde antwoord als we hem vroegen wat hij graag van Sinterklaas zou krijgen. We rolden met onze ogen en zuchtten eens diep als de gevleugelde woorden weer de kamer in rolden. "Ik vraag een scheet op een plankie"  zei hij met een uiterst serieus gezicht.

Een paar jaar lang dachten we erover na. Hoe we dat nu voor elkaar konden krijgen. Een dag lang flink erwtensoep of bruinebonensoep eten, zou wellicht het gewenste resultaat opleveren. Maar hoe vang je die lucht nu op en hoe timmer je dat dan ook nog op een plankje. We probeerden onder veel gelach en hilariteit een scheet op te vangen in een ziploc zakje, maar helaas bleef de lucht niet lang genoeg hangen om ingepakt mee te kunnen nemen, wellicht dat het beetje bij beetje verdween, door het spijkergaatje. Dus die proef was niet geslaagd. Tevergeefs probeerden we andere varianten op dat thema, maar die waren allemaal tot mislukken gedoemd.Toch wilden we dat jaar van de eeuwige vraag naar een scheet op een plankje af.

"Waarom proberen we iets wat eigenlijk niet mogelijk is, misschien nemen we het iets te letterlijk" zei ik tegen de man. We togen naar de winkel en kochten 6 chocolade letters. Haalden een plankje van zolder, gaven het een mooi kleurtje en lijmden de 6 letters op het plankje vast. Sinterklaas papier er omheen, strik erop en ons cadeau was klaar.

Mijn vader moest hartelijk lachen toen hij het pak open maakte. " Wat is het"  riep mijn moeder vanuit de keuken. "Ik heb eindelijk gekregen wat ik altijd al wou hebben, een scheet op een plankje"antwoordde mijn vader. De chocolade  was meer dan welkom. Al verdenk ik hem er stiekem van dat hij het nog liever in marsepein had gewild

De vermoeide reiziger

 

Zetten sommige families tegen 5 december de mooiste creaties, als surprise,  in elkaar. In onze familie werd nooit geknutseld met ontbijtkoek, stroop, lijm of karton. Maar het eerste jaar als jong gezinnetje, wilde ik het eens anders doen. Dus werd er in de weinige vrije uurtjes, heel in het geniep, gefröbeld. Er werd van oude lakens een witte jurk gefabriceerd, een ander laken werd met textielverf rood gekleurd en tot mantel verwerkt. Van papier machee werd een kop geboetseerd en geverfd en van uitgekamde witte wol haren en een baard  gemaakt. Dit alles moest gebeuren zonder dat man - en kindlief ook maar iets in de gaten hadden.

Op de ochtend van 5 december vulde ik een spijkerbroek en trui met oude kranten, wat als basis van de Sint moest dienen, bevestigde alles aan elkaar en kleedde de Sint verder aan. Daarna werd hij zorgvuldig op ons bed neer gevleid. Gordijnen gesloten en de deur zachtjes dicht.

Met een dreun slaat de voordeur dicht. "Ik ben thuis" schalt de stem van de man zoals gewoonlijk door de gang en hij gooit de kamerdeur open. "Stttt" sis en kijk hem een beetje dwingend aan. Verbaast trek hij de wenkbrauwen op. "stil" zeg ik terwijl ik mijn wijsvinger tegen mijn lippen leg. "Huh, waarom" klinkt het. "Er ligt iemand te slapen op ons bed en die wil in niet wakker maken" leg ik uit. "Er ligt iemand te slapen op ons bed" echoëd de man met een vraagteken op zijn voorhoofd. "Er werd vanmiddag aan de deur gebeld er stond een heel oude man en die vroeg of hij hier een dutje mocht doen, ik had gewoon het hart niet om hem weg te sturen". De man kijkt me aan of ik gek geworden ben en dan ineens grijnst hij voluit "je houd me voor de gek, goeie grap hoor" zegt hij terwijl hij de slaapkamerdeur openduwt. Met een vloek springt hij achteruit, kijkt mij verwildert aan. "Wat, wie" stamelt hij verbouwereerd. "Doe het licht maar aan en kijk nog eens goed " gniffel ik achter mijn hand. Dan pas heeft hij het door. Onze Sint kreeg die avond de ereplaats in de huiskamer.

 

Doen jullie aan surprises op 5 december en wat was jouw meest gave surprise ooit ? 

 

Die herken ik

Er wordt door jongste kleindochter al weer aandachtig gekeken naar het Sinterklaas Journaal. Want ze vind het reuze spannend en is ook wel nieuwsgierig wat er dit jaar weer mis zal gaan, want er gaat altijd iets mis beweert ze overtuigend.

"Heeft Sinterklaas nu altijd die lang jurk aan en die mantel om" informeert ze bij mama. Die denkt dat hij in de zomer maanden in Spanje wel iets luchtigers aan heeft, omdat het veel te warm is en misschien ook wel een beetje omdat hij dan niet overal herkend wordt.  "Misschien scheert hij zelfs die lange baard wel af" denkt mama

Daar moet ze heel even over nadenken. "ik weet zeker dat ik hem in gewone kleren en zonder baard ook wel zal herkennen" zegt ze met een stelligheid die geen ruimte voor twijfel overlaat, terwijl ze op de bank zit en naar de familie Flodder op de televisie kijkt.

Postzegels

Gezellige linten, vol gehangen met kleurige kerstkaarten, bevestigd met kneuterige zilverkleurige knijpertjes. Ik ben er fan van. Jammer genoeg zien we dat de laatste jaren steeds minder en worden er steeds meer kaarten digitaal de wereld in gestuurd. Toch gaat er voor mijn gevoel niets boven handgeschreven kerstwensen die bij mij soms nog maanden in de kamer hangen. Misschien een beetje gênant, maar heel eerlijk, ze hangen in werkelijkheid tot in december de nieuwe kaarten van dat jaar weer arriveren. Als je je dan toch over laat halen, om weer eens ouderwets in de pen te klimmen, daarna naar de brievenbus te stappen. Hoe leuk is het dan om persoonlijke postzegels te gebruiken. 

 

Jack en de Kerstmuizen

In de eerste dagen van augustus 2004 maakte Jack als een klein wit pluizig bolletje zijn intrede in dit ondermaanse. Kort, heel kort voor de jongste zoon trouwde met de liefde van zijn leven.  Maar Jack is ziek, Jack is doodziek. De koning, de leeuw van de buurt brult niet meer en ligt als een hoopje ellende op de bank. Net als ik dit aan het typen ben komt jongste zoon binnen en vertelt dat Jack er niet meer is. Dat niemand meer iets voor hem kon doen en dat het inhumaan zou zijn het broze leven nog langer te rekken. Maar dat is niet het verhaal dat ik over Jack wilde vertellen toen ik de tekening boven aan dit stuk aan het tekenen was.

Dat verhaal begon op kerstavond 2008. De hele familie zit bij elkaar, doet zich te goed aan de lekkere hapjes voor we beginnen met het voor ons traditionele kerstspel van zesjes gooien met de dobbelsteen voor er een pakje gepakt mag worden van onder de kerstboom. Halverwege de feestelijkheden schiet er ineens iets vanonder de boom richting gangdeur. "Een muis" roept oudste dochter en meteen staat de hele jonge garde overeind en rent als 1 man richting schuur, het onfortuinlijke diertje achterna. Binnen enkele seconden keren ze weer op hun schreden terug. "het is erg mam, het is echt heel erg" roepen ze in koor "het zijn er een heleboel".

De volgende morgen kijken we wat we er aan kunnen doen. We proberen eerste zoveel mogelijk muisjes in een kooitje te lokken waar ze niet meer uit kunnen ontsnappen en brengen ze kilometers verder op in de hoop dat ze daar een beschermend holletje vinden. Want veldmuisjes, ze zijn schattig hoor maar je wilt ze niet met 10tallen tegelijk door je huis heen hebben lopen. Het was dweilen met de kraan open,. Vader en moeder muis waren sneller met het krijgen van babymuisjes dan wij ze konden vangen. Ze glibberde langs de Franse deurtjes van onze kledingkasten, ze renden over het voeteneinde van ons bed. Bleven even zitten en staarden ons met hun zwarte kraal oogjes brutaal aan. We moesten het anders aan gaan pakken.

 

 "Mam je mag Jack wel lenen voor een weekje, hij is de beste muizen vanger die er bestaat en misschien gaan ze er vanzelf tussen uit met een kat in huis" zegt jongste zoon "maar houdt wel de buitendeur dicht anders gaat hij er misschien vandoor". En zo arriveert Jack op een vroege donderdagavond in huize Plukvink. Maar nog voor Jack ook maar kans heeft gezien een muisje te pakken, komt jongste dochter (niet op de hoogte van de logeer partij) thuis, gooit alle deuren open en Jack rent er als een haas vandoor.  

Voor we goed en wel kunnen reageren heeft hij zich zo'n 30 meter verderop verschanst onder een paar grote struiken. "kom dan Jack" koer ik zachtjes hummend. Maar alle lieflijk lokkende geluidjes, maken geen indruk op Jack. Hij duikt alleen maar dieper onder de struiken. "Misschien als ik zijn voer ga halen en met het pak rammel, komt hij wel" oppert oudste dochter. Dus rent ze naar huis, maar al het rammelen van de wereld helpt niet. Hooguit laat Jack zijn kopje even zien en duikt weer weg. "Bel je broer maar"zeg ik ten einde raad "die beweert altijd dat hij maar hoeft te fluiten en Jack komt aanrennen, dat mag hij nu demonstreren" Tien minuten later hoor ik het geluid van jongste zoon zijn auto. Jack hoort het ook en steekt zijn kopje uit de struiken. De deur slaat dicht en Jack komt nog iets verder uit het struikgewas vandaan. Dan loopt zoonlief het straatje in en fluit. Met de snelheid van het licht komt Jack tevoorschijn en springt bij zoon in de armen. En wij, wij hebben toch ons heil in muizengif moeten zoeken om van de plaag af te komen 

5 kleine Rudolfjes

“Ik ga er uit” fluister ik tegen de man en sla voorzichtig het dekbed terug. 

Huh, wat, wat” mompelt de man en kijkt mij met lodderige ogen aan. “Je hoeft toch niet op te passen ?   “Ga jij maar weer slapen” sus ik zacht en sluip onhoorbaar richting kamer, daar nestel ik mezelf op de bank, nadat ik eerst de kussens, die daar liggen, eens flink heb opgeschud. Het is eind november en zonder nadenken heb ik mijn kleinkinderen weer iets beloofd. Dus ga ik manmoedig aan de slag. Bijna 4 weken zit ik aan die bank gekluisterd, van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat, vergeet te eten en te drinken. Gelukkig dat de man mij af en toe voorziet van een ferme kop thee en het koken op zich neemt. 

 Zo zien 5 Rudolfjes in de maand december het levenslicht. Met Kerst zijn ze naar alle kanten van Nederland uitgewaaierd. 
Het was een klus, het haken, het meerderen, minderen, tellen, soms uithalen en opnieuw beginnen, maar wat is het een ontzettend leuk patroon om te maken, zo zeer zelfs dat ik al aan nummer 6 begonnen ben. Want wie kan de verleiding van die smoeltjes nu weerstaan.   

Het lieve patroon van dit Rendier vind je bij Stip en Haak al noemt Harriet hem Ralf, maar zeg nou eerlijk, met zijn rode neus en kerstkleuren vind ik het een echte Rudolf. 

 

 

 

That's life

 

Vanmorgen sloop hij binnen, heel stil en gluiperig drong hij mijn huis en haard in. Een onwelkome gast, die bij voorkeur plaats neemt op mijn favoriete, meest comfortabele, stoel. Zich opmakend voor een langdurig verblijf. Gniffelend haalt hij mij leven overhoop, verijdelt ver gevorderde plannen en kijkt genietend naar de verwarring om zich heen. 

Hij heeft geen boodschap aan mijn zorgvuldig uitgestippelde agenda. Met liefde vist hij een pen uit zijn binnenzak en trekt een dikke rode streep door alle goede voornemens.  

Soms, heel soms, dommelt hij een beetje in, na al het harde werk dat hij hier verricht. Op die dagen sluipen we het huis uit, gaan we ergens heen, gooien onze achterbank vol, zodat er geen plaats meer is voor ongenode gasten. Op zo’n dag genieten we, de auto start, de rolstoel krijgt geen lekke band, de lucht blijft stralend blauw, we scoren een parkeerplaats helemaal vooraan bij het pretpark, heel even is alles in harmonie. Ik heb vandaag geen zin in chaos, geen zin in een vervelend mannetje vol leedvermaak, dus wie hem hebben wil, mag hem komen halen. Mr. Murphy. 

 

Ontmoeting in de trein

 

Voorzichtig zet ze de blauwe weekendtas op de bank tegenover me en gaat zitten, een handtas op haar schoot. Ze moet een beetje van mijn leeftijd zijn, maar duidelijk niet gewend aan reizen met de trein. Tersluiks observeer ik de vrouw tegenover me, grijzer wordend krullend haar, een wat triestig gezicht, netjes in de make-up, een lichte broek, een kleurrijk jasje en glanzende ogen. Dan zie ik tot mijn ontzetting dat de ogen zich langzaam vullen met tranen, voorzichtig wrijft ze met haar hand in haar ogen. Snel kijk ik een andere kant op en voel me betrapt, alsof ik haar privacy schend. Toch twijfel ik nog of ik het wel goed gezien heb, mijn nieuwsgierigheid wint het van de gene en opnieuw werp ik een blik op de vrouw voor me. Een paar dikke tranen rollen over haar wangen, dit is een niet meer te ontkennen verdriet. Stil en geluidloos trekken de tranen natte sporen over haar wangen.  

Ze huilt zonder enig misbaar.  

Het liefst zou ik naast haar gaan zitten, een arm om haar heen slaan en zeggen ” het komt wel goed schatje”.  Dat doe je niet bij een vreemde, dus doe ik het enige wat ik bedenken kan en vis een pakje papieren zakdoekjes uit mijn jaszak en bied haar die zonder een woord te zeggen aan. Dankbaar pakt zij ze aan, dept de tranen droog en klemt ze de rest van de reis, stilzwijgend, stevig in haar hand, als een drenkeling met een reddingsboei. Dan stopt de trein en staat ze op, vlak voor ze wegloopt raakt ze even mijn knie aan “dank je wel” zegt ze zacht. En weg is ze.  “Ik weet niet welk verdriet je met je meedraagt. Je hebt me niets verteld en ik heb niets gevraagd, maar ik wens je sterkte, onbekende vrouw” denk ik. 

 

Christmas Rocking Horse

 

 

Heerlijk, het idee dat een nostalgische kerst weer kan. Al plaatjes kijkend vormde zich een idee in mijn hoofd. Eerlijk gezegd was dat idee er al langere tijd maar had ik daar door gebrek aan tijd en energie nooit iets mee gedaan. Vanmorgen heb ik de stoute schoenen aangetrokken en een begin gemaakt met mijn DIY project. 

Een jaar of 2 geleden heb ik bij de kringloop een klein houten hobbelpaard op de kop getikt. Dat ligt nu uit elkaar en blank geschuurd op mijn werkbank te wachten op zijn witte grondverf. Daarna moet ik nog veel meer moed verzamelen en wil ik het schilderen in de Country Tole Painting Style die in Amerika zo bekend is. Iets wat perfect aansluit bij de nostalgische trend van dit jaar. Nu kan ik aardig overweg met tekenprogramma’s op de computer, but this a whole different ballgame.  

Voel je je dapper, wil je het zelf ook proberen en een kerstpronkstuk creëren. Kijk dan eens op je zolder, wie weet heb je daar nog een lang vergeten hobbelpaard staan.  Mijn paard kocht ik voor 3 Euro bij Noppes.  Ben je niet bekend met de schildertechniek, bespreek ik hieronder een paar leuke boeken die je op weg kunnen helpen. Voor meer ideeen kun je altijd Google inschakelen. Typ Christmas Tole Painting Projecs en je kunt heel veel ideeen opdoen 

A Christmas mouse in every house is een leuk met heel gedetaileerde uitleg over de kerst projecten. 

Budding Blessings & Rosie Winters van Michelle Almeida is mijn favoriete boekje. De ontwerpen zijn heel lief en gedetailleerd, met sneeuwmannen, gingerbread figuurtjes en bloemen. 

Kim’s Hearfelt Designs is een boekje met leuke kerstdesigns. iets primitiever maar daardoor gemakkelijker voor beginners. Met sneeuwmannen, rendieren en santa’s. 

Giggles and Goosbumps van Kenna en Donna is een ontzettend leuk boekje maar meer gericht op herfst en Halloween. Het bevat ook een aantal lieve engelachtige projecten.

Riep je mijn kind

In blinde paniek belt mijn zusje op, nou ja blinde paniek, eerder gezonde nieuwsgierigheid, maar je schrijft of je schrijft niet en overdrijven mag. Ze vraagt of ik de man, samen met zijn hele leven, in de kliko heb gegooid, als ze het hierna volgende stukje heeft gelezen. Nee natuurlijk niet, maar in een van de voorgaande jaren, “toen de man en ik elkaar net kenden” tijdens een opruimkoorts, kreeg ik ineens een kleine inzinking. 

“God, ik heb zo geen zin meer” mailde ik de man. Waarop hij antwoordde ” Riep je mijn kind”. Het hierop volgende antwoord had hij vast niet verwacht. 

  

Lieve Heer, 

Zegen mijn ongelovige ziel, wat ik nu toch gehoord heb, maar vanzelfsprekend had ik het kunnen weten dat U in deze moderne tijden gewoon een, voor deze aardklootbewoners, bereikbare internet verbinding naar boven had. Ik hoop niet dat er te veel mensen zich bewust zijn van de mogelijkheid rechtstreeks met U te communiceren, anders raakt mijn email ondergesneeuwd in het geweld van pings, tings, tweeds en you’ve got mail’s, al moet ik zeggen dat Incredimail best leuke notifiers heeft. Toch zou ik dit programma niet aanbevelen omdat het soms nogal instabiel is en de gebruikers de meest vreemde, via huisvlijt in elkaar geknutselde, brieven rond sturen, U zou daar nog rode oortjes van krijgen. 

Ik dwaal af, daar heb ik soms meer last van, maar ik wil deze brief niet te lang maken, in verband met uw tijdsgebrek, U moet immers naar zoveel gebedjes, gemopper en ook over zonden afgelegde bekentenissen luisteren, dat het U af en toe duizelen moet.  

Toch wil ik graag een verzoek indienen, als ik nu toch bezig ben een mail te schrijven, waarom niet, niet geschoten is altijd mis, nee heb je, ja kun je krijgen, God helps those who help themselves. Vanmorgen heb ik om mezelf te helpen dus maar eens een staatslot gekocht, dus als U nu zo goed wilt zijn om op de tiende van volgende maand te zorgen dat de juiste nummers vallen, dan zal ik U eeuwig dankbaar zijn, en misschien nog wel een schenking doen aan de plaatselijke kerk, in het kader van, de ene hand wast de andere. 

Eigenlijk heb ik nog een tweede verzoek, ja ik weet het, ik moet mijn geluk niet tarten, maar als aan dat verzoek voldaan kan worden, mag U het eerste vergeten, volledig van de agenda schrappen, is het niet meer relevant. Als U nu vandaag of morgen eens vanuit de hoogte door de wolken naar beneden gluurt en U ziet daar een aardig loslopend stuk wild, stuur die voeten dan eens mijn kant op, ik heb niet zo veel eisen geloof ik, maar iemand met een leuk verhaal kan ik wel waarderen, ben zelf niet zo’n prater, maar dat weet U natuurlijk al. O nog iets, iemand die stevig in zijn schoenen staat, niet snel geïntimideerd is, zonder zelf bazig te zijn…:-) 

Ik zal U niet langer van uw dagelijkse bezigheden afhouden en als ik ooit iets terug kan doen laat me dat alstublieft per omgaande weten en ik zal mijn best doen om U niet teleur te stellen. 

Lieve Groetjes Moodswing 

 

PS: De staatsloterij heb ik nooit gewonnen maar de voeten zijn mijn kant op gegaan….;-) 

 

Mijn hele leven in de kliko

In der haast wordt een plekje vrij geschoven op de bank. Voorzichtig laat ik me op het uiterste puntje zakken en blik verbijstert om me heen, alvorens in een lachbui los te barsten. "Dit kan toch niet" snik ik tussen de lachsalvo's door " dit kan echt niet".  

Dit zie je alleen in tv shows, in zo'n heel, heel ver van mijn bed, programma. Verontschuldigend haalt de man zijn schouders op en maakt een hulpeloos gebaar. 

Dat hier iets gebeuren moet is me wel duidelijk, maar iedere keer wanneer ik ingrijp om de situatie te verbeteren, kreunt de man "mijn arme hart bloedt" en grijpt met een theatraal gebaar naar zijn hart en rolt vertwijfeld met zijn ogen. In andere omstandigheden zou hij voor dit vertoon beslist een Oscar verdiend hebben, maar ik ga onverstoorbaar verder. Geen tijd voor diepe psychologische gesprekken, om het hoe en waarom te achterhalen, onverdroten, met het verstand op nul, gewoon door bijten, na verloop van tijd verstommen de heftigste protesten. Maar deze ochtend houdt de man het niet meer. "Je gooit mijn hele leven in de kliko" steunt hij dramatisch. 

Koorts

Elk jaar, rond deze tijd word ik bevangen door koorts, een hevige, niets ontziende koorts. Nu heeft elk mens wel eens koorts, maar een dergelijke, meedogenloze bezetenheid komt maar zelden voor. In allerijl toegesnelde vrienden staan hulpeloos aan de zijlijn, geven goede raad, sommige adviseren een goede hete grog, met rum, met heel veel rum. Nu weet iedereen die me kent dat ik geen druppel drink, maar deze rampspoed vraagt volgens hen om harde maatregelen. Geen dokter die er een middeltje tegen heeft. Een noodkreet naar 112 dat er iets vreemds in mijn lichaam kriebelt, brengt geen uitkomst, met handboeien aan bed ketenen, vast spijkeren op een stoel, gewoon stil in een hoekje gaan zitten tot het overgaat, het heeft allemaal geen zin, dit virus moet uitwoeden en dat doet het dan ook. Het hele huis gaat op zijn kop, alles wordt gesopt geboend, gewreven tot het glimt en glanst in het licht, geen stofje mag aan de aandacht ontsnappen, alles moet spic en span in orde zijn, voor de Kerstversiering van zolder wordt gehaald.

Bevolkingsonderzoek

 

Eindelijk voel ik me begrepen als ik naar het plaatje op Geweldige Pagina kijk. Mijn gedachten gaan terug naar die winter een paar jaar geleden. 

Met tegenzin slof ik door de vers gevallen sneeuw, de ijzig koude wind kleurt mijn wangen rood en verstijft mijn kaken, dan ben ik eindelijk waar ik moet zijn. Voorzichtig hijs ik me langs de leuning van het glibberige, besneeuwde trapje omhoog en stap de bus binnen. Ik leg de uitnodiging op de kleine balie en een medewerkster wijst me op de minuscule wachtruimte, net genoeg voor drie man.  

Een jonge laborante komt me halen en wijst me een kleedhokje aan. "Dan mag U nu uw trui, hemd en BH uit trekken" zegt ze vriendelijk. 
"Wat!" roep ik verontwaardigt "het is midden in de winter, hoe koud denk je dat het is". "Alles is goed verwarmd hoor mevrouw" zegt de laborante. Natuurlijk, denk ik, en daarom heb ik kippenvel, formaat Himalaya op mijn armen staan. Even later neemt ze me mee naar het volgende vertrek. 
"Kunt U even stil blijven staan" zegt ze een beetje ongeduldig, kijkend naar mijn gewiebel. Dan komt ze met de twee gevreesde plaatjes, pakt mijn linkerborst vast en smakt hem ertussen, de twee plaatjes steeds strakker aandraaiend, mijn god het lijkt wel of hij tussen een bankschroef wordt geplet, ik probeer nog iets naar achter te stappen maar ik zit muurvast. "Ach mevrouwtje, het is even een vervelend gevoel" zegt het jonge ding. Kan jij mooi zeggen, denk ik, ik heb geen cup maat erwt op een plankje, ik heb tieten. "Wacht maar tot jij de vijftig gepasseerd bent en een beetje uitgedijd" mompel ik wraakzuchtig "dan kan ik tenminste lachen". Dan wordt de tweede borst uitgespreid en plat gedraaid tot formaat pannenkoek, het zweet breekt me bijna uit en ik moet mezelf dwingen zo stil mogelijk te staan. 
"Het is toch vrijwillig" zei dochterlief nog, voor het weggaan.  Wat vrijwillig? Ze jagen je de stuipen op het lijf met de vreselijkste scenario's als je het niet laat doen, je reinste geestelijke en lichamelijke mishandeling en je kan er niet eens aangifte van doen op het politiebureau. Waarom hebben ze voor mannen geen prostaatkanker onderzoek, en ik zie het beeld van jodelende mannen met een plat gemept zakje tussen twee röntgen platen al voor me. Kijk dat doet een vrouw nu deugt en ik giechel mezelf door de rest van het onderzoek heen.