Een scheet op een plankje

Jarenlang gaf mijn vader hetzelfde antwoord als we hem vroegen wat hij graag van Sinterklaas zou krijgen. We rolden met onze ogen en zuchtten eens diep als de gevleugelde woorden weer de kamer in rolden. "Ik vraag een scheet op een plankie"  zei hij met een uiterst serieus gezicht.

Een paar jaar lang dachten we erover na. Hoe we dat nu voor elkaar konden krijgen. Een dag lang flink erwtensoep of bruinebonensoep eten, zou wellicht het gewenste resultaat opleveren. Maar hoe vang je die lucht nu op en hoe timmer je dat dan ook nog op een plankje. We probeerden onder veel gelach en hilariteit een scheet op te vangen in een ziploc zakje, maar helaas bleef de lucht niet lang genoeg hangen om ingepakt mee te kunnen nemen, wellicht dat het beetje bij beetje verdween, door het spijkergaatje. Dus die proef was niet geslaagd. Tevergeefs probeerden we andere varianten op dat thema, maar die waren allemaal tot mislukken gedoemd.Toch wilden we dat jaar van de eeuwige vraag naar een scheet op een plankje af.

"Waarom proberen we iets wat eigenlijk niet mogelijk is, misschien nemen we het iets te letterlijk" zei ik tegen de man. We togen naar de winkel en kochten 6 chocolade letters. Haalden een plankje van zolder, gaven het een mooi kleurtje en lijmden de 6 letters op het plankje vast. Sinterklaas papier er omheen, strik erop en ons cadeau was klaar.

Mijn vader moest hartelijk lachen toen hij het pak open maakte. " Wat is het"  riep mijn moeder vanuit de keuken. "Ik heb eindelijk gekregen wat ik altijd al wou hebben, een scheet op een plankje"antwoordde mijn vader. De chocolade  was meer dan welkom. Al verdenk ik hem er stiekem van dat hij het nog liever in marsepein had gewild