Ego

Vrolijk rent ze me tegemoet, blonde krullen piepen onder haar muts vandaan en dansen om haar hoofd, de laatste herfstblaadjes knisperen onder haar in laarsjes gestoken voetjes, een warme jas omhult het kleine figuurtje. 

Ze moet opschieten om op tijd op school te zijn  “Hoi oma van Matthew” roept ze vanuit de verte, en zwaait enthousiast met beide handen.  “Hoi” roep ik opgewekt terug. Dan slaat ze in één klap mijn kwetsbaar ego aan gruzelementen. 

“God, wat ben jij oud” zegt ze hartgrondig, terwijl ze me passeert.