Kerst Vogelhuisjes

Misschien lijkt het wat vroeg om nu al aan Kerstmis te denken, maar als ik zo naar buiten kijk dan ben ik de zomer al bijna vergeten. Wat nog belangrijker is, de zomer lijkt ons allang vergeten te zijn. Dus tijd voor de knusse herfst en wintermaanden.

Nu heb ik van welingelichte bronnen vernomen dat de kersttrend dit jaar natuur gaat worden, niet dat het ooit echt weggeweest is maar nu is het officieel !  Al speurend op het internet vond ik deze leuke huisjes. Ze kunnen met wat fantasie en aanpassingen gemakkelijk zelf gemaakt worden van vogelhuisjes. Vogelhuisjes zijn in allerlei maten en uitvoeringen te koop en beginnen al bij een bedrag van een paar euro. Je kunt kijken bij je plaatselijke tuincentrum of hobbywinkel maar ook op het internet vind je er genoeg. Ben je een echte doe hetzelfer kijk dan eens naar ideeen op pinterest waar genoeg huisjes staan om zelf te maken, dan heb je maten en variatie in eigen hand.

Zaag voor de huisjes het ronde stokje aan de voorkant af en schuur het huisje goed op, lak het huisje met een matte transparante lak af en schilder het dak wit. Als de verf goed droog is kun je het dak heel dun met lijm in smeren en in kunstsneeuw dopen. Dit heb je in een paar varianten. Zelf geef ik de voorkeur aan grove vlokken, maar dat is smaak afhankelijk.

Postzegels

Gezellige linten, vol gehangen met kleurige kerstkaarten, bevestigd met kneuterige zilverkleurige knijpertjes. Ik ben er fan van. Jammer genoeg zien we dat de laatste jaren steeds minder en worden er steeds meer kaarten digitaal de wereld in gestuurd. Toch gaat er voor mijn gevoel niets boven handgeschreven kerstwensen die bij mij soms nog maanden in de kamer hangen. Misschien een beetje gênant, maar heel eerlijk, ze hangen in werkelijkheid tot in december de nieuwe kaarten van dat jaar weer arriveren. Als je je dan toch over laat halen, om weer eens ouderwets in de pen te klimmen, daarna naar de brievenbus te stappen. Hoe leuk is het dan om persoonlijke postzegels te gebruiken. 

 

Ik kan niets doen

Ken jij ze ook, van die damesachtige vrouwen en meisjes, waar nooit iets mis mee gaat? Waait het windkracht 7 en moeten wij moeite doen ons tegen de storm overeind te houden, van hun keurig gekapte hoofdje raakt geen haartje in de war.  
Regent het pijpenstelen en lopen wij te soppen in onze kleren, het lijkt wel of het zo van hun mantelpakje afglijd, het droog en ongekreukt achter latend.  
Wij hijsen ons in afzichtelijke rubber regenlaarzen om plassen en modderpoelen het hoofd te kunnen bieden, de dametjes trippelen dwars door water en modderstromen heen, zonder dat er ook maar een spatje op hun dure Louboutin pumps achter blijft.  
Ik ben jaloers, ik ben stik jaloers, ik kan niks doen zonder zelf vies te worden.  
Echt, ik meen het serieus, trek mij vuil afstotende kleding aan, zet me met mijn armen wijd in een steriele kamer en nog word ik smerig, is het niet om te huilen.......:-) 

 

Jack en de Kerstmuizen

In de eerste dagen van augustus 2004 maakte Jack als een klein wit pluizig bolletje zijn intrede in dit ondermaanse. Kort, heel kort voor de jongste zoon trouwde met de liefde van zijn leven.  Maar Jack is ziek, Jack is doodziek. De koning, de leeuw van de buurt brult niet meer en ligt als een hoopje ellende op de bank. Net als ik dit aan het typen ben komt jongste zoon binnen en vertelt dat Jack er niet meer is. Dat niemand meer iets voor hem kon doen en dat het inhumaan zou zijn het broze leven nog langer te rekken. Maar dat is niet het verhaal dat ik over Jack wilde vertellen toen ik de tekening boven aan dit stuk aan het tekenen was.

Dat verhaal begon op kerstavond 2008. De hele familie zit bij elkaar, doet zich te goed aan de lekkere hapjes voor we beginnen met het voor ons traditionele kerstspel van zesjes gooien met de dobbelsteen voor er een pakje gepakt mag worden van onder de kerstboom. Halverwege de feestelijkheden schiet er ineens iets vanonder de boom richting gangdeur. "Een muis" roept oudste dochter en meteen staat de hele jonge garde overeind en rent als 1 man richting schuur, het onfortuinlijke diertje achterna. Binnen enkele seconden keren ze weer op hun schreden terug. "het is erg mam, het is echt heel erg" roepen ze in koor "het zijn er een heleboel".

De volgende morgen kijken we wat we er aan kunnen doen. We proberen eerste zoveel mogelijk muisjes in een kooitje te lokken waar ze niet meer uit kunnen ontsnappen en brengen ze kilometers verder op in de hoop dat ze daar een beschermend holletje vinden. Want veldmuisjes, ze zijn schattig hoor maar je wilt ze niet met 10tallen tegelijk door je huis heen hebben lopen. Het was dweilen met de kraan open,. Vader en moeder muis waren sneller met het krijgen van babymuisjes dan wij ze konden vangen. Ze glibberde langs de Franse deurtjes van onze kledingkasten, ze renden over het voeteneinde van ons bed. Bleven even zitten en staarden ons met hun zwarte kraal oogjes brutaal aan. We moesten het anders aan gaan pakken.

 

 "Mam je mag Jack wel lenen voor een weekje, hij is de beste muizen vanger die er bestaat en misschien gaan ze er vanzelf tussen uit met een kat in huis" zegt jongste zoon "maar houdt wel de buitendeur dicht anders gaat hij er misschien vandoor". En zo arriveert Jack op een vroege donderdagavond in huize Plukvink. Maar nog voor Jack ook maar kans heeft gezien een muisje te pakken, komt jongste dochter (niet op de hoogte van de logeer partij) thuis, gooit alle deuren open en Jack rent er als een haas vandoor.  

Voor we goed en wel kunnen reageren heeft hij zich zo'n 30 meter verderop verschanst onder een paar grote struiken. "kom dan Jack" koer ik zachtjes hummend. Maar alle lieflijk lokkende geluidjes, maken geen indruk op Jack. Hij duikt alleen maar dieper onder de struiken. "Misschien als ik zijn voer ga halen en met het pak rammel, komt hij wel" oppert oudste dochter. Dus rent ze naar huis, maar al het rammelen van de wereld helpt niet. Hooguit laat Jack zijn kopje even zien en duikt weer weg. "Bel je broer maar"zeg ik ten einde raad "die beweert altijd dat hij maar hoeft te fluiten en Jack komt aanrennen, dat mag hij nu demonstreren" Tien minuten later hoor ik het geluid van jongste zoon zijn auto. Jack hoort het ook en steekt zijn kopje uit de struiken. De deur slaat dicht en Jack komt nog iets verder uit het struikgewas vandaan. Dan loopt zoonlief het straatje in en fluit. Met de snelheid van het licht komt Jack tevoorschijn en springt bij zoon in de armen. En wij, wij hebben toch ons heil in muizengif moeten zoeken om van de plaag af te komen 

Na Kerstmis

 

Voldaan zak ik, met een grote kop thee in mijn hand, op de bank, een paar overgebleven kerstkransjes onder handbereik, een kerstfilm uit lang vervlogen tijd op de tv, zacht als een soort achtergrond gemurmel.

In de boom twinkelen feestelijke lichtjes die zich weerspiegelen in de glazen tafel, de kaasjes voor de kerststal branden vrolijk, het kerstdorp met zijn mooie huisjes en schaatsbaan, staat achter me.

 

Ik mijmer over afgelopen dagen, vol van vreugde, warmte en familie. kerstavond met alle kinderen en kleinkinderen, cadeautjes onder de boom en de grote rode dobbelsteen, waarmee we eerst een 6 moeten gooien, voor er onder luid gejuich een pakje gepakt mag worden. Mijn kleine kleindochter die helemaal door het dolle raakt als ze de mooie prinses Elsa jurk ziet, er mee in de rondte springt en doeltreffend een glas cola van tafel zwiept, een vader die ontsteld kijkt naar de dure jurk, een kleintje dat huilt als het bruine vocht van de rok afdruipt en een mama die uitkomst biedt en de jurk snel en efficient weer schoon en droog krijgt.

Dan wordt de serene stilte door een daverende kanonslag verscheurd, een klap die de kopjes in de kast doen trillen. Vanuit het niets rolt het donderende geluid over de wijk, alsof een bres geslagen wordt in een stadsmuur, er zijn altijd wel handige jongens die er in slagen om een stuk illegaal vuurwerk in elkaar te knutselen. Ik denk weer aan voorgaande jaren, toen we met z’n vieren voor de etalage met vuurwerk stonden, ons al gierend van de lach te verbazen over de meest waanzinnige namen die er op de begeleidende kaartjes te lezen stonden. Kijk die dingen daar, die gillende kippen, die lijken me wel wat, verkondigt schoonzoon, met een scheve grijns op zijn gezicht.

Bij de balie aangekomen voegen we ons in de lange rij wachtenden. Opeens hoor ik keihard door de hele zaak heen schallen ‘mag ik even drie orgasmes van achter’. Ik duik achter de kraag van mijn jas, maar proest het kennelijk toch zichtbaar uit, want even kijkt het jochie, dat met een stalen gezicht onverstoorbaar de bestellingen omroept, nijdig mijn kant uit.

Bemoeizucht of ?

Soms word ik zo moe van ze, die mensen die menen zich allerlei vrijheden te mogen veroorloven omdat ik rolstoeler ben, en geloof me, ik ben niet de enige bevolkingsgroep die heeft te lijden onder een dergelijke terreur. Ook jonge moeders en zwangere vrouwen vallen ten prooi aan dat bemoeizuchtig gedrag. 
Zo af en toe komt er in de stad iemand op mij af, legt zijn hand op mijn schouder en fluistert "ik bid voor U mevrouw", ongetwijfeld goed bedoeld, maar bij mij gaan de nekharen rechtop staan, en met een nauwelijks verholen ongeduld schut ik de hand van me af. "Wie geeft jou toestemming me aan te raken" bitch ik in gedachten, maar aan de buitenkant produceer ik een vluchtig lachje, voor ik het aanbod afwijs. 
Erger nog zijn de zedenprekers, die menen mij te moeten vertellen dat het een straf van God is. "Natuurlijk" denk ik dan "ik heb in de baarmoeder al zoveel slechts gepresteerd dat ik daar eens flink voor afgestraft dien te worden".  Ik heb mijn moeder nog eens nagevraagd of ze 9 maanden misselijk was geweest, of ander soort ongemakken had gehad. Ze moest wel een poosje liggen voor een dreigende miskraam.Dat was natuurlijk de misdaad. Ik had het veld moeten ruimen toen werd aangegeven dat ik beter op kon krassen. Onzin allemaal. 
Van de week kwam ik er weer een tegen, bij het vak van het vegetarisch vlees. Als ik dat nu maar braaf een poosje zou eten liep ik met een paar weken weer. Ik heb maar vriendelijk uitgelegd, dat al het vegetarisch vlees van de wereld niet aan kan laten groeien wat er niet is. Hoewel, misschien als je alles op een hoop gooit, er pulp van draait en goed in boetseren bent, je weet maar nooit wat ze tegenwoordig allemaal kunnen..:-) 

Feestje

Zaterdag een verjaardagsfeestje, gezellig, veel familie, leuke dingen doen en lekker eten. Alleen wat bezielt ons vrouwen, om in de dagen voor het event, het hele huis op zijn kop te keren, op te ruimen en glanzend schoon te poetsen? Ik vraag het me iedere keer af en toch doe ik het weer. Ik ben niet de enige, mijn oudste dochter doet het, mijn jongste dochter doet het. Ik kan niet geloven dat de Plukvink vrouwen de enigen zijn die dat, misschien uit gewoonte doen. 

Want zeg nou zelf, nog voor het feestje op gang komt, zie je niets meer terug van al je gedane arbeid.  Jassen worden in de gang of op een bed, op een hoop gesmeten. Oke, deze keer is het hoog zomer dus zal het met de jassen wel meevallen, hooguit een vestje hier of daar.  Cadeautjes worden gegeven en uitgepakt, papier opgepropt en in een hoek gesmeten, dat komt wel als alles is uitgepakt, of niet. Er wordt gelachen, gedanst en rondgesprongen, vooral door de jongste jeugd en om de feestvreugde te verhogen nog een krat met speelgoed in de kamer omgekiept. Hier en daar gaat een drinkglas of een bakje nootjes om. Gelukkig zijn er geen huisdieren meer die op tafel springen en een deel van het koud of warm buffet naar binnen schrokken. 

Er wordt in de tuin gespeeld en met mooi weer met water gekliederd en voor je het door hebt glijdt er een natte kleine over je pas gewreven vloer, voetjes vol met modder en pas gemaaid gras. De schoonmaakwoede houdt niet op bij de deur. 

Feestjes, ze zijn oergezellig hoor, maar je krijgt er zo’n troep van. Dus als je huis redelijk netjes is, nooit schoonmaken VOOR een feestje want daarna kun je toch weer aan de slag. Denk dat ik volgende keer mijn eigen advies maar eens op ga volgen.