Kostschool perikelen

 "Wie was je favoriete leraar" staat er te lezen op mijn theezakje. Nu ben ik door omstandigheden heel weinig op school geweest, dus weinig leraren meegemaakt. Toch vond men dat ik 'om later in de wereld mee te kunnen' enige vorm van onderwijs nodig had. Zo belandde ik op mijn 16de op Marienburg (een kostschool voor jongedames) De start was moeizaam, omdat ik al zo oud was en de school binnen een paar jaar opgeheven zou worden was plaatsing in de 2de klas de enige mogelijkheid. Ik kende geen woord Frans, Duits of Engels. Algebra had ik nog nooit van gehoord. Dus was ik voor de arme docent een vreselijke stoorzender.  A kwadraat + B kwadraat= C kwadraat, voor mij was het hokus pokus en worteltrekken deed je bij de tandarts.

Ik herinner me nog goed de eerste avond huiswerk maken in de klas. Iedereen was allang  klaar en naar de huiskamer van de kostschool verdwenen en daar zat ik nog te worstelen op Frans. Elk woordje moest ik opzoeken en er dan ook nog een fatsoenlijk zin van produceren. Woest was ik, op mezelf, laaiend, op de school "die er ook niks aan kon doen" Ik was nog niet op de helft toen ik het zo zat werd, mijn boeken en schriften bij elkaar raapte en met een flinke zwaai tegen het bord smeet, vergezeld van een hartgrondig "Stik maar met jullie rotzooi, ik ben er klaar mee". Ik vermoed dat de toezicht houdende non wel doorhad dat ik toch niks meer zou doen en liep met me mee naar de huiskamer. Het was dezelfde non die later die week ontdaan naar mijn ouders belden dat ik zo verschrikkelijk vloekte. Bij elke 5 woorden zaten minstens 2 vloeken had ze beweerd.

Dat brengt ons nog niet naar de favoriete leraar, maar dat komt eraan. We hadden er in de loop van die 3 jaar 3. Een was er maar eens in de week, misschien zelfs 2 weken, dat was de man die met ons in het lab proefjes deed voor natuurkunde. Ik kan me niet zo heel veel van hem herinneren omdat ik in die drie jaar ook regelmatig voor langere perioden in het ziekenhuis of revalidatiecentrum lag. Dan was er het fatje die inviel voor Frans. Volgens mij duidelijk een liefhebber van dezelfde kunne. Natuurlijk kon ik het niet nalaten dat met mijn toenmalige buurvrouw "Marianne" te delen. Het moet gezegd worden "het fatje" had ogen aan de voorkant, achterkant en ook nog opzij. De kous zou daarmee af geweest zijn als hij niet gereageerd had maar dat deed hij wel. "Je hebt het mis, want ik ben getrouwd en heb 2 kinderen" sprak het jongere evenbeeld van Jérôme Reehuis. "Dat zegt niks" flapte ik er uit. Het leverde me een hele Franse les overschrijven aan strafwerk op. Ach misschien wist hij het zelf nog niet. 

De leraar die me het beste bij gebleven is, is meneer Schepens, dezelfde als van A kwadraat. Maar het

gewone rekenen en boekhouden ging me een stuk beter af.. Eigenlijk vertelde hij zelden iets over zijn gezin, maar op een vrijdag liet hij zich ontvallen dat zijn zoontje Wim de volgende dag naar een scouting dag van Ajax zou gaan en dat hij had gezegd dat hij hem naar de training zou brengen als hij gescout werd. Na het weekend, terug in de klas informeerden wij met een "En?". "Drie keer in de week naar Amsterdam" en hij keek ons somber aan.

"Als iemand ooit met jou trouwt is het alleen om zijn sokken te stoppen en zijn was te draaien" siste mijn buurvrouw "nog steeds Marianne L" na een fluisterend klasgesprek, in mijn oor. "Zo, zeg dat nog eens" en ik keek haar met toegeknepen ogen aan. "Als iemand met jou trouwt". Verder kwam ze niet, want ik haalde uit en mijn hand landde met een klinkende klap op haar linkerwang. De hele klas viel stil. Meneer Schepens keek me aan, vouwde zijn handen, plaatste de toppen van zijn vingers tegen zijn lippen en hield een volle minuut stilte voor hij zonder iets te zeggen de les weer hervatte.

Hij kon voorlezen, hij kon prachtig voorlezen. Trok je mee het verhaal in, of je wilde of niet. Ik denk dat, dat het enige half uurtje per week was dat je een speld kon horen vallen in de klas. Dat niemand er doorheen fluisterde, er geen briefjes of propjes door de klas werden geschoten. Hij vertelde het verhaal zo spannend, dat je op het puntje van je stoel, aan zijn lippen bleef hangen. Dat het altijd jammer was dat schooltijd afgelopen was, want je wilde meer, wilde weten hoe het verder ging. Dus mijn favoriete leraar was (ondanks dat hij soms mopperig kon doen) meneer Schepens.

 

Mannengriep

Mannengriep, een enigma in de wereld van ziektes. Vaak zo onschuldig en toch als je het mannen vraagt, het ergste wat er bestaat. Bevallingen van vrouwen zijn een eitje en absoluut niet te vergelijken met de horror van een mannen griep.

Voorjaar 2014 ontwrichte ik mijn knie. Binnen luttele seconden zwol het gewricht op tot het formaat ballon. Ik kon geen stap meer voor of achteruit. Gelukkig was ik vanwege een been amputatie in bezit van een rolstoel dus niet helemaal onthand.

Dochter belde na een kort mopperend facebook berichtje als eerste en riep meteen "Ik kom je redden mam, ik ben wel een beetje aan het kuchen maar dat maakt niet uit". Vriendlief belde als tweede met een "Komt in orde mop, ik zorg wel een paar daagjes voor je, ik spring dadelijk in de auto".

Zo arriveerden laat die ochtend de hulptroepen in Huize Plukvink. Nog voor ze goed en wel hun jassen

aan de kapstok hadden gehangen en de eerste kop thee en koffie was gezet, viel dochter al ten prooi aan de griep, hoestend en proestend lag ze met een koortsig hoofd op de bank, niet veel later vergezeld door de man op de andere bank die met een schuldige blik en waterige oogjes naar me keek.

En ik, in plaats van hulp te krijgen was hulp aan het geven. Reed met sapjes en verkoelende washandjes af en aan. Zorgde voor eten en wat afleiding in de misère. Na 3 dagen was dochterlief genoeg opgeknapt om de reis van ruim 1.30 uur richting huis weer te aanvaarden. Maar de man bleef zeker 10 dagen kreunend en steunend op de bank liggen voor hij weer in het autootje richting huis stapte. Want die mannengriep hakt er behoorlijk in. Zint eer ge hulptroepen aanvaard, voor je het weet heb je het drukker dan ooit. De knie is weer in orde gekomen...:-)) 

 

5 December

Het is al wat later in de middag van 5 december 2004 en we zijn voor het eerst alleen met oudste dochter thuis. De zoons zijn in het jaar ervoor uitgevlogen en ook jongste dochter viert het feest bij vriendje lief thuis. Nu vieren wij Sinterklaas eigenlijk al niet meer sinds de dochters van de lagere school af zijn, maar even gezellig bij elkaar zijn met warme chocolade melk en wat lekkers en een leuk Sint programma op tv scoort die avond altijd wel hoog.

 "Wel saai zo hoor met zijn drietjes" vind oudste dochter. Dan krijg ik een idee en gaan we als de gesmeerde bliksem naar de het winkelcentrum. Kopen 2 jute zakken 4 speculaas poppen, 4 chocolade letters, een paar stukken marsepein, 2 zakjes vol suiker beestjes, gevulde speculaas, strooigoed en natuurlijk mocht taaitaai ook niet ontbreken. (Ik weet een onverantwoorde suiker bom, maar daar maakten we ons in 2004 nog niet zo druk om). We verdelen de buit over de 2 zakken en gaan die avond op pad

Bij broer 1 gaat ondanks ons bellen en kloppen, geen deur open. Dus laten we de zak maar achter bij de deur in de hoop dat hij daar nog zal staan als hij open doet. Dan gaan we naar de jongste van de zonen. Dat hij thuis is weten we zeker want we zien de auto staan en de lichten branden. Dochter pakt de zak uit de auto en sluipt langs de lange zijmuur richting deur, zet de zak neer en drukt hard op de bel voor ze weer richting auto rent. Even wachten we, maar ook hier gebeurt niks. Voor de 2de keer sluipt ze richting deur en bonst nu hard op de ramen. "Ja stop nu maar, ik zie jullie al" klinkt er over het tuinhek aan de achterkant. Zoon nodigt ons binnen en kijkt daar nieuwsgierig in de zak "jeetje mam, dit is veel te veel, vind je het erg als we dit met Ivo (een vriend) delen, want die is deze maand helemaal alleen thuis. Zijn ouders zijn een paar weken bij zijn broer in Oostenrijk op bezoek". "Natuurlijk is dat goed, het is van jullie" zeg ik.

Dochter gaat met broer en schoonzusje mee richting vriend en daar herhaalt zich hetzelfde spelletje.

Ze zetten de zak voor de deur, bellen aan en duiken snel achter de struiken aan de overkant van de weg. Hij kijkt verbaast om zich heen, maar dan hoort hij een onbedwingbaar gegiechel uit de stuiken aan de overkant en loopt erheen. "Kom maar gauw mee, het is binnen warmer dan buiten" roept hij al als hij halverwege is. Dat laten de jongelui zich geen 2 keer zeggen. 

 Het werd nog gezellig tot in de kleine uurtjes vertelde dochter later 

Een scheet op een plankje

Jarenlang gaf mijn vader hetzelfde antwoord als we hem vroegen wat hij graag van Sinterklaas zou krijgen. We rolden met onze ogen en zuchtten eens diep als de gevleugelde woorden weer de kamer in rolden. "Ik vraag een scheet op een plankie"  zei hij met een uiterst serieus gezicht.

Een paar jaar lang dachten we erover na. Hoe we dat nu voor elkaar konden krijgen. Een dag lang flink erwtensoep of bruinebonensoep eten, zou wellicht het gewenste resultaat opleveren. Maar hoe vang je die lucht nu op en hoe timmer je dat dan ook nog op een plankje. We probeerden onder veel gelach en hilariteit een scheet op te vangen in een ziploc zakje, maar helaas bleef de lucht niet lang genoeg hangen om ingepakt mee te kunnen nemen, wellicht dat het beetje bij beetje verdween, door het spijkergaatje. Dus die proef was niet geslaagd. Tevergeefs probeerden we andere varianten op dat thema, maar die waren allemaal tot mislukken gedoemd.Toch wilden we dat jaar van de eeuwige vraag naar een scheet op een plankje af.

"Waarom proberen we iets wat eigenlijk niet mogelijk is, misschien nemen we het iets te letterlijk" zei ik tegen de man. We togen naar de winkel en kochten 6 chocolade letters. Haalden een plankje van zolder, gaven het een mooi kleurtje en lijmden de 6 letters op het plankje vast. Sinterklaas papier er omheen, strik erop en ons cadeau was klaar.

Mijn vader moest hartelijk lachen toen hij het pak open maakte. " Wat is het"  riep mijn moeder vanuit de keuken. "Ik heb eindelijk gekregen wat ik altijd al wou hebben, een scheet op een plankje"antwoordde mijn vader. De chocolade  was meer dan welkom. Al verdenk ik hem er stiekem van dat hij het nog liever in marsepein had gewild

De vermoeide reiziger

 

Zetten sommige families tegen 5 december de mooiste creaties, als surprise,  in elkaar. In onze familie werd nooit geknutseld met ontbijtkoek, stroop, lijm of karton. Maar het eerste jaar als jong gezinnetje, wilde ik het eens anders doen. Dus werd er in de weinige vrije uurtjes, heel in het geniep, gefröbeld. Er werd van oude lakens een witte jurk gefabriceerd, een ander laken werd met textielverf rood gekleurd en tot mantel verwerkt. Van papier machee werd een kop geboetseerd en geverfd en van uitgekamde witte wol haren en een baard  gemaakt. Dit alles moest gebeuren zonder dat man - en kindlief ook maar iets in de gaten hadden.

Op de ochtend van 5 december vulde ik een spijkerbroek en trui met oude kranten, wat als basis van de Sint moest dienen, bevestigde alles aan elkaar en kleedde de Sint verder aan. Daarna werd hij zorgvuldig op ons bed neer gevleid. Gordijnen gesloten en de deur zachtjes dicht.

Met een dreun slaat de voordeur dicht. "Ik ben thuis" schalt de stem van de man zoals gewoonlijk door de gang en hij gooit de kamerdeur open. "Stttt" sis en kijk hem een beetje dwingend aan. Verbaast trek hij de wenkbrauwen op. "stil" zeg ik terwijl ik mijn wijsvinger tegen mijn lippen leg. "Huh, waarom" klinkt het. "Er ligt iemand te slapen op ons bed en die wil in niet wakker maken" leg ik uit. "Er ligt iemand te slapen op ons bed" echoëd de man met een vraagteken op zijn voorhoofd. "Er werd vanmiddag aan de deur gebeld er stond een heel oude man en die vroeg of hij hier een dutje mocht doen, ik had gewoon het hart niet om hem weg te sturen". De man kijkt me aan of ik gek geworden ben en dan ineens grijnst hij voluit "je houd me voor de gek, goeie grap hoor" zegt hij terwijl hij de slaapkamerdeur openduwt. Met een vloek springt hij achteruit, kijkt mij verwildert aan. "Wat, wie" stamelt hij verbouwereerd. "Doe het licht maar aan en kijk nog eens goed " gniffel ik achter mijn hand. Dan pas heeft hij het door. Onze Sint kreeg die avond de ereplaats in de huiskamer.

 

Doen jullie aan surprises op 5 december en wat was jouw meest gave surprise ooit ? 

 

Die herken ik

Er wordt door jongste kleindochter al weer aandachtig gekeken naar het Sinterklaas Journaal. Want ze vind het reuze spannend en is ook wel nieuwsgierig wat er dit jaar weer mis zal gaan, want er gaat altijd iets mis beweert ze overtuigend.

"Heeft Sinterklaas nu altijd die lang jurk aan en die mantel om" informeert ze bij mama. Die denkt dat hij in de zomer maanden in Spanje wel iets luchtigers aan heeft, omdat het veel te warm is en misschien ook wel een beetje omdat hij dan niet overal herkend wordt.  "Misschien scheert hij zelfs die lange baard wel af" denkt mama

Daar moet ze heel even over nadenken. "ik weet zeker dat ik hem in gewone kleren en zonder baard ook wel zal herkennen" zegt ze met een stelligheid die geen ruimte voor twijfel overlaat, terwijl ze op de bank zit en naar de familie Flodder op de televisie kijkt.

Ze zijn een doorn in het oog

Met piepende remmen stopt een busje voor het huis. Nu gebeurd dat wel vaker dus kijk ik daar niet echt voor op of om. Dan wordt er stevig op de deur gebonsd. "Jeetje"denk ik "kleinzoon is ook vroeg uit zijn bed gerold op een vrije zaterdagochtend". Ik sta op om snel de deur van het nachtslot te halen.

Voor me staat een onbekende jongen van een jaar of 16. "Dag mevrouw, wij zijn van hoveniers bedrijf Origardens, en  wij vroegen ons af of we misschien iets voor U konden doen.

Dit is al het 4de hoveniers bedrijf dat de afgelopen weken fors op de remmen is gaan staan bij het zien van mijn bomen, aangebeld heeft met de vraag of ze die niet eens flink moesten kortwieken 

Mijn mooie hoge bomen zijn hen kennelijk een (es)doorn in het oog  

 Die hoge bomen aftoppen misschien, want ze zijn wel erg hoog". begint hij zijn betoog  "Ja mooi he "zeg ik opgewekt.

"Maar ze zijn wel erg hoog" en de jongen laat er zijn blik nog eens overheen gaan "ze staan ook best dicht bij het huis en vangen wel heel veel wind"

"Ja dat doen zij" beaam ik terwijl ik een lachje onderdruk "hoge bomen vangen veel wind"

Ineens roept hij "maar ik zie dat hij al eerder gesnoeid is" en kijkt me zelfs met een lichte zweem van triomf aan. "Oh dat" grijns ik "dat waren takken die me in de weg zaten die heb ik er gewoon afgezaagd" 

Een paar minutenlang probeert het jochie er me nog van te overtuigen om echt iets aan die bomen te doen. Uiteindelijk geeft hij op, geeft me een kaartje met de woorden, als het nodig wordt kunt U altijd bellen.

"zodra ze boven de skyline van de stad uitsteken bel ik wel" roep ik de vertrekkende bus nog na