Even iets positiefs

 

Langzaam rolt de trein het station binnen. Haastig dwalen mijn ogen langs de coupés op zoek naar de rolstoel ingang en neem een spurt zodra ik hem in het oog krijg. Bruin, blond en roodharigen dringen en duwen zich voor mij en persen zich naar binnen. Geduldig wacht ik tot het instap geweld afneemt en ik naar binnen kan gaan. Voor mij staat nog een jongeman, hij draalt wat, tuurt ietwat verlegen naar de grond en trekt dan de stoute schoenen aan “kan ik U misschien ergens mee helpen? ” vraagt hij. “Meestal smijt ik mijn tas gewoon naar binnen hoor” antwoord ik naar waarheid. Even zie ik de ogen rollen en in mijn verbeelding hoor ik hem al zeggen “tsk, tsk, mevrouwtje zo gaan wij toch niet met onze spullen om”. Resoluut pakt hij de rugzak aan en zet die netjes, bij de voor rolstoelers gereserveerde plaats, op de grond. Net als ik een greep wil doen naar de rolstoel staat daar een andere jongeman die hem oppakt en met een zwierig gebaar de coupé in slingert. Kunnen we nog iets voor U betekenen, zeggen ze in koor, na mijn ontkenning en bedankje, draait het stel, met een duidelijk Noord Afrikaans uiterlijk, zich om, daalt het trapje af, om zelf een plaatsje te zoeken. 

  
Overlast en treitervloggers, we worden er in het nieuws bijna dagelijks mee geconfronteerd, maar deze 2 onbekende jongens, verdienen wat mij betreft een pluim.